Een tijdje geleden maakte de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling – oftewel gewoon de OESO – het bekend: het personeel in België is te duur. Dat maakt België het land met de allergrootste fiscale druk in vergelijking met andere industrielanden.
Inkomsten op arbeid te zwaar belast
Zo’n 55 % van de inkomsten gaat in het Belgenland naar de staat. Pijnlijk. Op dit gebied krijgen we bijgevolg de jammerlijke titel van ‘nummer 1’. Op nummer 2 staat Oostenrijk met een nog ietwat redelijke 49,4 %. Duitsland kreeg de derde plaats met 49,3 %. Hongarije doet hier nog 0,3 % af met een schappelijk percentage van 49,0. Het belasten van de arbeid is – zoals sommigen van jullie mogelijk al weten – de meest eenvoudige manier om belastingen te verwerven. Onze overheid maakt hier dan ook gretig gebruik van door hier al ettelijke jaren op in te spelen. Allemaal goed en wel, maar daardoor zijn de Belgische werknemers het duurst. Je zou zelfs kunnen stellen dat we ons in een crisissituatie bevinden. Het systeem wordt op den duur onhoudbaar. Als je weet dat het gemiddelde van de OESO 36 % bedraagt, wordt het misschien toch eens tijd om na te denken over een oplossing.
Tax shift als absolute noodzaak
De oplossing – of zeg gerust ‘redder in nood’ – is een tax shift. Sterker zelfs, er is een sterke consensus over de hoge nood aan het verlagen van de lasten op arbeid, omdat arbeid nu voor bijna alle ondernemingen dé grote kost is. In mensentaal: de overheid moet dringend elders de inkomsten vandaan halen. En dat brengt ons bij een gevoelig punt: waar moet ze deze bronnen vinden? Het linkse deel van het land richt de wijzende vinger naar de vermogens. Maar daar is onze regering niet voor te vinden. Want dat strookt niet met de overtuiging dat ondernemers moeten beloond worden voor hun ondernemerschap. Belanden we nu niet in het straatje zonder einde? Wie zal het zeggen. Een ding is zeker: de discussie is volop aan de gang!
Place your comment